کد مطلب:69608 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:310
عـبـیـداللّه بن رافع می گوید: روزی خدمت حضرت رسیدم، انبان نانی را كه به مهر مخصوص آن حضرت ممهور گردیده بود، پیش آورد و از میان انبان، نان جوین خشكی را بیرون آوررد و از آن تناول كرد. من عرض كردم: یا امیرالمؤ منین این نان جوین را كه كسی نمی خورد، پس چرا مهر زده و در انـبـان قـرار دادی؟ حـضـرت فـرمـود: از این دو فرزندم حسن و حسین می ترسم كه مبادا دلشان به حال من بسوزد و این نان ها را به روغن آغشته نمایند.[1] . نیز، نعلین حضرت از لیف خرما بود و پیراهن خود را به دست خویش وصله می زد و خیلی كم در كـنـار نـان خـشـك جـویـن از خـورشـت اسـتـفـاده مـی كـرد. مـعمولاً خورشت حضرت نمك یا سركه یا سـبـزیـجـات یـا شـیـر بـود. مـعـمولاً از گوشت استفاده نمی كرد و می فرمود: شكم خود را مقبره حیوانات قرار ندهید.[2] . بـاید توجه داشت وابستگی به دنیا مذموم نیست، ما به خوراك، پوشاك مسكن و... نیاز داریم و بدون آنها حیات استمرار ندارد، امّا دلبستگی به دنیا مذموم است. چنانكه مولا علی (ع) در تبیین معنای زهد می فرماید: «تـَمـامُ الزُّهـْدِ بـَیـْنَ كـَلَمـَتَیْنِ مِنَ الْقُرْآنِ؛ لِكَیْ لا تَاءْسَوْا عَلی ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما اتیكُمْ».[3] [4] . همه زهد در این دو كلمه قرآنی آمده است: برای آنچه از دست داده اید تاءسف نخورید و به آنچه به شما داده است، دلبسته و شادمان نباشید.
بـزرگـان دین و مردان الهی، زندگی دنیا را مقدمه ای برای زندگی در عالم جاودان آخرت می دانـنـد. بـه هـمـیـن جـهـت بـه دنـیـا دلبـسـتـگـی نـدارنـد و آن را محل گذر و عبور و پلی برای رسیدن به سرای آخرت می دانند. چنین انسان های وارسته ای، از مـادیـّات دنـیـا فـقـط بـه قدر رفع احتیاج اكتفا نموده و غرق در آن نمی شوند. امام علی (ع) كه پـیـشـوای وارسـتـگـان است، به دنیا بی اعتنا بود و عفریت دنیا نتوانست ایشان را فریفته خود نماید.